راه رفتن جز نیازهای اولیه در فعالیت روزانه افراد است و نقش مهمی در حفظ سلامتی دارد، چون داشتن تحرک و ورزش هایی مانند باعث کنترل بهتر وزن، تناسب اندام و همچنین پیشگیری از بیماری های قلبی عروقی و… می شود. پس می توان گفت اهمیت قدم زدن و کیفیت آن در بهبود کیفیت زندگی شما نقش پررنگی دارد. و طبیعی است هر عاملی که کیفیت پیاده روی را کاهش دهد یا باعث افزایش خطر افتادن و آسیب شود به سلامت شما در کوتاه و بلندمدت ضربه می زند.
این مساله در مبتلایان به دیابت از اهمیت بیشتری برخوردار است چون تغییر در ویژگی های راه رفتن و افزایش خطر افتادن از علائم رایج بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی (اختلال اعصاب محیطی) است. از این رو، شیوه های متفاوتی برای بهبود راه رفتن و کاهش خطر سقوط در بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی، شناخته شده است. بر اساس گزارش مجله بین المللی تحقیقات دیابت، مطالعه ای به منظور بررسی تاثیرات مثبت تمرینات مچ پا بر راه رفتن و کاهش ریسک سقوط بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی انجام شده است. در این مطالعه از زنان و مردان مبتلا به نوروپاتی دیابتی در محدوده سنی ۵۰ تا ۶۵ سال استفاده شده و به این افراد در مدت ۸ هفته تمرینات ویژه ای داده شد. این تمرینات مبنی بر افزایش دامنه حرکتی و تقویت عضلات مچ پا در تمام جهات بوده و همچنین تمریناتی که احتیاج به تغییر جهت حرکت دارند و تمرینات تعادلی روی سطح سفت و سطح ارتجاعی مورد توجه قرار گرفتند. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که این افراد با انجام تمرینات ذکر شده توانسته اند از نظر فاکتور هایی همچون سرعت گام برداری، طول گام، ضربان قلب، تعادل و کاهش ریسک سقوط بهبود پیدا کنند.
لازم به یادآوری است یکی از علت های به زمین افتادن بیماران مبتلا به دیابت، ضعف در عضلات اندام تحتانی و ضعف در گیرنده های عصبی در این عضلات است که با انجام تمرینات تعادلی، فعالیت عضلانی در اطراف مفصل مچ پا بهبود پیدا می کند که این مساله که به عنوان یک عامل کلیدی در بروز ناهنجاری های راه رفتن در افراد مبتلا به دیابت در نظر گرفته می شود. همچنین تمرینات مفصل مچ پا نقش مهمی در کنترل تعادل بازی می کنند. در نتیجه آموزش پیشگیرانه، سبب بهبود تعادل عملکردی و کاهش خطر سقوط در بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی می شود.
